VEERTIEN DAGEN

17 februari, 2024

In boekhandel DE VRIES VAN STOCKUM in Haarlem ligt de roman Veertien dagen. Een gezamenlijke roman, lees ik op het omslag. Ik sla het meteen open: 'Deze roman is een verrassend en uniek samenwerkingsproject - je zou het zelfs een literaire happening kunnen noemen. Het is geschreven door 36 Amerikaanse en Canadese auteurs van alle genres, variërend in leeftijd van begin dertig tot halverwege tachtig [...] Het is geen feuilleton, evenmin een klassieke vertelling [...] Het is een epische novellus in de oudste en ware betekenis van het woord.' Ofwel: het is iets nieuws, fris, vreemds, amusants en verrassends.  

Samenwerking, ik denk er de afgelopen 14 dagen veel over na. Sinds 14 dagen geef ik Nederlands aan twee brugklassen op het Eerste Christelijk Lyceum in Haarlem. Als zij-instromer. Na twee weken zit ik al vol grappige, gekke, ontroerende en bizarre verhalen. Zo'n school is een wereld in de wereld. Ik kijk mijn ogen uit.

'Is dit voor een cijfer?' werd me al een paar keer gevraagd. Voor een cijfer? Ik vind het een irritante vraag. Ik kom liefde voor taal brengen. Een cijfer voor liefde? Er blokkeert iets in mijn hoofd. Ik leg uit dat ze samen, in tweetallen, een fragment uit een roman gaan afmaken. Inderdaad, voor een cijfer.
'Maar wat als de ander niets doet?' vraagt een meisje. Ik leg uit dat schrijvers heel vaak samenwerken. Dat je daar betere boeken van krijgt, betere blogs, nieuwsartikelen en dat ik wil dat ze heel vaak gaan samenwerken in de lessen. Dus niemand gaat niets doen, we gaan samenwerken om samen de beste verhalen te maken. Ik kijk rond. Ze lijken het te accepteren. Ze gaan in tweetallen aan de slag.

Terug naar de roman. Op de achterflap van Veertien dagen lees ik dat het verhaal zich afspeelt op het dak van een flatgebouw in Manhattan tijdens de coronapandemie. De bewoners - van wie sommigen elkaar nauwelijks kennen - komen in de lockdownperiode in het geheim op het dak samen om elkaar verhalen te vertellen. Elke avond komen er meer bewoners bij, die plaatsnemen op stoelen, kratten en omgekeerde emmers. Langzamerhand worden ze echte buren.
Elk personage van deze groep heel verschillende New Yorkers wordt beschreven door een andere grote literaire stem - van Margaret Atwood, Emma Donoghue en Dave Eggers tot Diana Gabaldon, John Grisham en Celeste Ng.

Wat gaaf hoe dit boek tot stand gekomen is. Wat een leuk, verrassend en creatief concept. Wat veelzeggend ook dat zoveel goeie schrijvers hier graag aan meeschreven en wat een heerlijk gegeven: een groeiende groep bewoners op een dak die elkaar steeds meer verhalen vertellen. 

Afgelopen week zag ik een toneelstuk op de school waar ik werk.  Een stuk of 15 kinderen zongen, dansten en vertelden een ingewikkeld verhaal op een pakkende, energieke en verrassende manier. Jongens en meisjes zongen solo's en duetten. Sommige teksten droegen ze tegelijkertijd voor. Een live band in de achtergrond. Als groep stegen ze boven zichzelf uit. 

Verhalen vertellen verbindt. Ik merk het tijdens de trainingen Storytelling die ik geef en ik merk het tijdens zo'n toneelstuk op school. Precies dat verbinden hoop ik ook met "mijn" brugklassers te bereiken. Ik weet nog niet precies op welke manier, maar ik ben begonnen. In veertien dagen heb ik al een hoop geleerd. Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Wat betreft de gezamenlijke roman: daar ga ik nu in beginnen. Over veertien dagen laat ik weten hoe die bevalt!

Ik wens je een week vol heerlijke verhalen!